Na weekend przed Świętem Niepodległości został zorganizowany I Rowerowy Rajd Niepodległości, którego inicjatorami były gdańskie parafie: Matki Bożej Fatimskiej, Świętej Brygidy i Urszuli Ledochowskiej, jak również Grupa Rowerowa 3miasto, której lider – Krzysztof Kochanowicz, przygotował trasę po trójmiejskich miejscach pamięci narodowej. Pod eskortą policji oraz zapleczem medycznym, trójmiejscy rowerzyści ruszyli na przejazd rowerowy, który połączyli z modlitwą upamiętniając w ten sposób tych, którzy walczyli za niepodległość naszego kraju. Trasa przejazdu liczyła ponad 45 km. Rozpoczęła się w Gdyni spod pomnika Ofiar Grudnia ’70, a zakończyła w Gdańsku na Westerplatte pod pomnikiem Obrońców Wybrzeża.

Narodowe Święto Niepodległości obchodzone co roku w dniu 11 listopada upamiętnia rocznicę odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego. W większych miastach naszego kraju odbywają się różnego rodzaju uroczystości. Zobacz, co działo się w tym roku w Trójmieście

By nie powielać drugiej parady, pierwsza edycja Rowerowego Rajdu Niepodległości odbyła się tydzień wcześniej, czyli 5 listopada. W kolejnych latach organizatorzy myślą również by przejazd ten nie kolidował z głównymi imprezami odbywającymi się w naszej aglomeracji, dlatego też przejazdy będą organizowane zwykle wcześniej. Być może, jeśli znajdą się sponsorzy, przejazd dla uczestników będzie bezpłatny. W tym roku, każdy uczestnik, który chciał wziąć w nim udział musiał zarejestrować się wcześniej na liście uczestników wpłacając 15 zł. Kwota ta przeznaczona została na wykupienie ubezpieczenia zbiorowego grupy, pokryła koszty zaplecza medycznego, które towarzyszyło całemu peletonowi podczas przejazdu oraz na zakup kwiatów i zniczy, które zapłonęły w miejscach, przy których zatrzymali się rowerzyści na chwilę zadumy.

Rajd rozpoczął się przywitaniem uczestników oraz informacjami organizacyjnymi, m.in. o bezpiecznym poruszaniu się w peletonie, który będzie eskortowany przez Policję oraz Służby Medyczne na całej trasie rajdu. Osoby zarejestrowane wcześniej zostały wyposażone również w pamiątkowe kamizelki, które ufundował Urząd Miasta w Gdańsku, jak również mapki tras rowerowych w prezencie od Urzędu Miasta w Gdyni.

Po części organizacyjnej wszyscy przyłączyli się do wspólnej modlitwy upamiętniając losy Ofiar Grudnia ’70, przy pomniku który wznosi się nieopodal Urzędu Miasta Gdyni.

Sięgając do kart historii, w czwartek 17 grudnia 1970 r. o godz. 6 rano, w pobliżu Stoczni im. Komuny Paryskiej do przybywających do pracy stoczniowców wojsko otworzyło ogień z broni maszynowej. Padli pierwsi zabici. Wywołane tym faktem spontaniczne manifestacje zdążały w ciągu dnia poprzez miasto w kierunku budynku Miejskiej Rady Narodowej, atakowane przez milicję. Po krótkiej modlitwie wszyscy uczestnicy rajdu ruszyli za eskortującym radiowozem trzymając równy i zwarty peleton aż po Skwer im. Tajnego Hufca Harcerzy gdzie usytuowany jest pomnik poświęcony harcerzom gdyńskim poległym podczas II wojny światowej. Tu również odbyła się krótka modlitwa oraz przypomnienie faktów z kart historii naszego kraju.

Ze względu na odbywający się remont przy ul. Legionów i dość kłopotliwy przejazd przez Gdynię Redłowo, zrezygnowano z planowanego wcześniej postoju i chwili zadumy na Cmentarzu Obrońców Wybrzeża. Ta wojenna nekropolia jest symbolem losów morskiej stolicy Rzeczypospolitej podczas drugiej wojny światowej. To właśnie tu wraz ze swym legendarnym dowódcą Stanisławem Dąbkiem spoczywają bohaterscy obrońcy Gdyni a także ofiary masowego mordu w Piaśnicy. To również miejsce spoczynku wyzwolicieli miasta, którzy polegli podczas walk w marcu 1945 roku.

Jak tłumaczą Organizatorzy Rajdu, z pewnością na tle innych miejsc pamięci narodowej w trójmiejskiej aglomeracji to ważne miejsce, jednak ze względów bezpieczeństwa wizytę lepiej przełożyć na kolejną edycję rajdu.

Z Gdyni peleton ruszył w kierunku Sopotu, gdzie kolejną modlitwę poprowadzono przy pomniku Żołnierzy Armii Krajowej w Parku Inki. Na obelisku, akt erekcyjny zaczyna się słowami: „Działo się to w Sopocie Roku Pańskiego 1998, dnia 20 grudnia, kiedy na Stolicy Piotrowej zasiadał i rządy sprawował Papież Jan Paweł II z rodu Polaków się wywodzący”. Dalej napisano, że wówczas Przewodniczącym Rady Miasta Sopotu był Wieczesław Augustyniak, Prezydentem – Jacek Karnowski, a pomnik powstał z inicjatywy członków Koła Światowego Związku Żołnierzy AK. Akt kończą słowa: „Niech ten pomnik, stawiany w 80-tą rocznicę odzyskania niepodległości stanowi świadectwo pamięci środowisk kombatanckich i mieszkańców Sopotu o bezprecedensowym zrywie narodu polskiego w myśl hasła: „Bóg, Honor, Ojczyzna” o wolność Polski walczącego. Niech ten monument będzie symbolem patriotyzmu i umiłowania niepodległej ojczyzny dla obecnych i przyszłych pokoleń”.

Następnie ulicą Armii Krajowej w Sopocie oraz główną arterią Gdańska prawie 100 osobowy peleton udał się pod pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego, gdzie 11 listopada 2006 roku został on odsłonięty przez ostatniego Prezydenta Polski na Uchodźstwie Pana Ryszarda Kaczorowskiego. Marszałek był więziony przez tydzień w 1917 roku w areszcie na ul. Kurkowej, który istnieje do dzisiaj. Był przetrzymywany przez tydzień, tak krótko, gdyż Niemcy uwierzyli w pogłoski, że Polacy w całym kraju organizują się zbrojnie, by odbić przyszłego naczelnika. Razem z Józefem Piłsudskim był więziony gen. Kazimierz Sosnkowski. Plac na którym stoi pomnik nazywany jest Placem Piłsudskiego.

Kolejnym miejscem pamięci narodowej, do którego udali się rowerzyści był Pomnik Poległych Stoczniowców wznoszący się przy bramie głównej Stoczni Gdańskiej. Podobnie jak wybitni politycy z całego świata: prezydenci, monarchowie, szefowie rządów a także papież Jan Paweł II, tak i rowerzyści „I Rowerowego Rajdu Niepodległości” złożyli hołd poległym bohaterom walczącym o naszą niepodległość. Księża prowadzący oraz pracownicy Stoczni Gdańskiej przypomnieli o proteście społeczeństwa z 1970 r. przeciw oderwanej od rzeczywistości władzy komunistycznej która zakończyła się tragicznym finałem. Przypomniano uczestnikom rajdu o „Demonstracjach robotników w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie, które zdławiono ogniem milicji i oddziałów wojska. Padli zabici, wielu demonstrantów raniono, innych aresztowano. Odważne wystąpienie zmęczonych socjalistyczną szarością ludzi zostało krwawo stłumione. Dziesięć lat później kolejna, groźniejsza fala wstrząsnęła upadającym powoli systemem. 14 sierpnia 1980 r. rozpoczęto strajk w Stoczni Gdańskiej. Jednym z postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego było prawo upamiętnienia poległych w 1970 r. robotników. Monument wystawiono w ogromnym pośpiechu, w terminie który dla wielu przedsięwzięć z okresu PRL był nierealny. Pomnik w postaci trzech, wysokich na 42 m połączonych ze sobą krzyży odsłonięto w X rocznicę tragicznych wydarzeń – 16.12.1980 r. Dolną część monumentu przyozdobiono płaskorzeźbami autorstwa Ryszarda Peplińskiego oraz Elżbiety Szczodrowskiej. Odczytać tam również można fragment wiersza Czesława Miłosza oraz daty dramatycznych wydarzeń: 1956, 1970, 1980 oraz 1981. Obecnie Pomnik Poległych Stoczniowców jest najważniejszym miejscem pamięci w Gdańsku. Upamiętnia wydarzenia, którym w ogromnym stopniu zawdzięczamy nową, często bezduszną, lecz i tak lepszą od socjalistycznej, rzeczywistość.

 

Stamtąd peleton skierował się pod Pomnik Obrońców Poczty Polskiej, gdzie rozegrały się jedne z najbardziej dramatycznych aktów obrony polskiego Pomorza. Pierwszego dnia wojny pięćdziesięciu pocztowców pod dowództwem Konrada Guderskiego przez 14 godzin odpierało zaciekłe ataki sił niemieckich. Hitlerowcy nie potrafili opanować placówki mimo wielkiej przewagi liczebnej oraz wsparcia haubic i wozów pancernych. Bohaterscy pocztowcy skapitulowali dopiero wobec groźby całkowitego spalenia oblanego wcześniej benzyną gmachu.

Zbrodnicza ideologia nazistowska z całą siłą odezwała się w późniejszym zachowaniu strony niemieckiej, gdyż większość biorących udział w obronie Polaków rozstrzelano. W czterdziestą rocznicę wybuchu II wojny światowej odsłonięto oryginalny w kształcie oraz treści pomnik autorstwa Wincentego Kućmy z Krakowa. Konstrukcja z nierdzewnej blachy zwraca uwagę dramatyczną symboliką i ekspresją. Na murze pocztowego dziedzińca umieszczono natomiast pełną bolesnego wyrazu rzeźbę autorstwa Marii i Zygfryda Korpalskich.

Następnie rowerzyści udali się pod Pomnik Jana III Sobieskiego, a stamtąd na Westerplatte, gdzie wznosi się Pomnik Obrońców Wybrzeża upamiętniający polskich żołnierzy, którzy jesienią 1939 r. na terenie Pomorza bohatersko stawili czoła przeważającym, świetnie uzbrojonym wojskom hitlerowskim. Umiejscowienie pomnika jest bardzo wymownym symbolem, gdyż właśnie obrona Westerplatte stała się jednym z najbardziej dramatycznych wątków całej kampanii wrześniowej. Pomnik o wysokości 25 m, dzieło Adama Haupta, Franciszka Duszenki oraz Henryka Kitkowskiego, ustawiono na potężnym kopcu i odsłonięto 9 X 1966 r. Monument złożono z bloków granitowych o łącznej wadze 1 150 t i przyozdobiono płaskorzeźbami oraz napisami uwieczniającymi wojenną dramaturgię tamtych czasów.

Na Westerplatte nastąpiło również oficjalne zakończenie rajdu i dla „gorącego podsumowania”, na wszystkich uczestników czekał pyszny bigos.

Podziękowania:

Inicjatorzy I Rowerowego Rajdu Niepodległości serdecznie dziękują wszystkim uczestnikom przejazdu jak również osobom, które przyczyniły się do pomocy w jego organizacji. Serdeczne Bóg zapłać nadinspektorowi Pomorskiej Policji Krzysztofowi Gajewskiemu, funkcjonariuszom Policji oraz Służbie Zdrowia, które asekurowały bezpieczny przejazd peletonu rowerowego przez trójmiejską aglomerację. Podziękowania również dla Baru Kmar z gdańskiej Żabianki, który zadbał by uczestnicy rajdu nie zmarzli przygotowując pyszny bigos.

Organizatorzy:

– Parafia Matki Bożej Fatimskiej: ks. Tomasz Koszałka,
-Parafia Świętej Brygidy: ks. Wojciech Lange,
-Parafia Urszuli Ledochowskiej: ks. Piotr Lewańczyk,

Współpraca:

Grupa Rowerowa 3miasto : Krzysztof Kochanowicz oraz Tomasz Kmieć

http://rowery.trojmiasto.pl